O minifundismo forestal complica a xéstion e a prevención de incendios

Minifundio e parcelación en Galicia

O apego á terra e, debe admitirse, ao marco que define a propiedade de cada un, é unha das características que sempre estivo ligada á idiosincrasia galega, que inevitablemente está asociada coa pequena explotación e que admite poucas excepcións. De feito, a fragmentación da terra non se limita á actividade agrícola e é igualmente evidente no caso do bosque, unha atomización que non é allea á rexión, senón ao contrario e iso complica tanto a xestión das montañas como tarefas para previr os incendios forestais.

Este último queda claro trala intensa campaña que se desenvolveu nos últimos meses para cumprir coas bandas de protección que fixa o Lei de Montes. O regulamento establece a obrigación de manter as parcelas limpas e eliminar especies como piñeiros e eucaliptos nun radio de varios metros ao redor de estradas e núcleos de poboación. Un breve percorrido por calquera municipio da zona é suficiente para verificar que hai quen se atopan e quen non o fai, e que moitas veces as parcelas non ocupan grandes áreas de terra. De feito, segundo os datos do Ministerio de Medio Rural, en Galicia hai máis de 650.000 propietarios, o que afecta a dúas a tres hectáreas por cabeza distribuídas nunha ducia de parcelas.

Nos municipios da área de Barbanzana a situación é máis ou menos similar. Non sorprendente, se toma como referencia a área forestal que abarca o distrito forestal IV, o 54% do total está en mans de individuos. É dicir, das 66.790 hectáreas existentes, 36.131 pertencen a pequenos propietarios 

MONTE COMUNAL

A terra que é xestionada por comunidades forestais ascende a 24.727 hectáreas, o que resulta que só o 9% da superficie forestal total é pública, uns 5.900 Esta fragmentación da terra, especialmente en relación cos pequenos propietarios, ten os seus reveses. En áreas moi pequenas, é moi difícil facer unha boa xestión do bosque e diminuír a rendibilidade. Os expertos no campo explican que as pequenas parcelas son pouco prácticas e é complicado equilibrar as producións para facelas funcionar. Por outra banda, esta minifundia tamén multiplica o traballo de control do cumprimento das bandas de protección, deseñadas para evitar a propagación de incendios.

Os consellos e os distritos forestais son responsables por isto, por agora, de informar sobre a obriga de realizar a explotación forestal, pero a regra prevé sancións significativas, ademais da intervención da Administración de forma subsidiaria. Neste sentido, por parte da Dirección Xeral de Defensa de Monte, destaca que é sempre máis beneficioso actuar voluntariamente: "A acción subsidiaria supón un maior gasto para o usuario. A Administración é responsable da xestión do bosque, pero transfire os custos ao propietario e unha sanción, e pode incluso confiscar as árbores da parcela ».

 A campaña de información iniciada hai poucas semanas polos distritos forestais sobre a obrigación de cortar as especies de coníferas no ámbito das bandas de protección establecidas pola normativa para as vías de comunicación e os núcleos de poboación está dando froito e aínda que cumpre a normativa é competencia municipal, a Administración autonómica permanece atenta. Neste sentido, o director xeral de Defensa do Monte, Tomás Fernández-Couto, recoñece que os avances nesta área son evidentes na propia paisaxe, aínda que aínda queda moito por facer. "Hai un alto nivel de conciencia sobre tiras de bosque. A prioridade é que as nosas accións centraranse, sobre todo, nos arredores das parcelas nas que os propietarios cumpren as súas obrigas, porque non pode ser que alguén que teña cortado a súa propiedade teña rodeado doutros sen limpar ", explicou. , mentres indica que a obriga de facelo non é un capricho da Administración: "Ten que ver coa seguridade e a vida dos galegos, que viven con ansiedade cada verán debido ao abandono do seu ambiente". No caso das pequenas explotacións, asume que pode ser un problema porque axuda ao abandono das terras forestais, pero tamén ten as súas vantaxes: «Isto significa que os custos de mantemento son menores e, polo tanto, asumíbeis. É máis caro xestionar a biomasa dunha parcela abandonada durante 20 anos, pero se se fai unha vez ao ano, faise máis barata ".

Fuente: https://www.lavozdegalicia.es/